beklemenin düşündürdükleri

sayfaya "her gün pazar sanki" gibi bir slogan ekleyeli ne kadar oldu? bana çok taze gibi geliyor. her şeyin durduğu, yapılması gereken işlerin dağ gibi yığıldığı ama günlerden pazar olduğu için bilinçaltının (ve üstünün) hiçbir işi halletmeye izin vermediği, bir iç sıkıntısıyla ertesi günün, hep ertesi günün beklendiği o bitmez pazarları geride bırakalı çok mu oldu cidden?

çok yakın gibi geliyor ama öyle olamayacağını biliyorum. çünkü araya upuzun bir "her gün pazartesi sanki" dönemi girdi. parmak uçlarım, gitara yeni başlamış bir heveslinin parmak uçları gibi.. zonkluyor. ama çalabildiğim ve haftalardır çaldığım tek melodi klavyeden çıkan tıkır tıkır, ritmik bile olmayan bir küçük gürültü.

bütün bu "pazartesi" boyunca yaptığımız işler rüyalarımda bile devam ediyor (dün gece, oyungezer'e yazdığım bir yazının basılmış halini gördüm mesela, düşündüğümden çok farklı görünüyordu ve ben anlamaya çalışıyordum, "bu güvercinlerin konuyla alakası ne, erden niye güvercin resmi koymuş ki bu sayfaya" diye).

sol omzum feci halde kitlenmiş durumda. absürd hareketler, absürd duruşlar geliştirdim omzum daha az ağrısın diye (bi de annemin verdiği kas gevşeticiler var, 3 saatliğine filan da olsa işe yarıyor cidden).

çok okuduk, çok yazdık, çok kafa patlattık, çok heyecanlandık, sabırsızlandık, ümitsizliğe kapıldık, coştuk, sinirlendik ve çok istedik... geride kalan 1,5 ay koca bir pazartesi günüydü ve biz bir günde dört mevsim yaşadık. gün biterken elimizde bir dergiyi dolduran, hatta oradan taşıp gelecek aya kalan metinler birikmişti. hepsini iri bir makinaya teslim ettik. şimdi bekliyoruz. 2 gün, 3 gün.. beklemek pazara mı denk düşüyor yoksa pazartesiye mi...

cumhuriyetin 84'üncü yıldönümü, onu anlayabilen herkes için kutlu olsun.